مرا از تازیانه های ساعت همیشه هراسی بوده است ...
از دقایقی که می گذرند و به چشمان اشکبارم نیشخند می زنند...
فاصله و جدایی تا اعماق وجودم ریشه کرده ،قلبم دیگر( ق ل ب) شده است ...
مدتهاست که در مسیر مشقت باری پاهایم جا مانده است...
مسیراشکهایم هنوز هم بر تن سرد جاده پیداست...
برگ دفترهمچنان خسته از لمس تن سرد قلم و قلم بی رمق از تکرار یک جمله ...
عینک تار در کنار قلم و کاغذها مانده در حسرت دیدار دو چشم
و قهوه ی نیم خورده ی یک فنجان...
گاهی مدادهای رنگی خیالم در میان وسعت هزار رنگ واژه ها می دوند...
و نقاشی می کنندغم گمشده ی پنهان چشمم را و درازای اندوهم را...
گاهی می شکنند...آنها را می تراشم ...
و خود در دور دستهای وسیع اندیشه ام طرحی می کشم از سیاهی زمان...
طرحی که چشمها دیگر نگران کسی نیستند و پروانه ها برای سوختن شمع بی تابی نمی کنند...
طرحی که قاصدک ها یا کوچ کرده اند یا مرده اند !!!
افسوس شکاف بی وفایی قلبها بزرگتر شده است...
میان دو بی نهایت در رفت و آمدم...
بی نهایت عشق و بی نهایت جدایی !!!!
این دست تقدیر بود که من در نقطه ایی اسیر باشم و او در خطی مستقیم تا بی نهایت حرکت کند...
و در این میان دست و پا زدن های من در این پیله ی پست،که چه بی حاصل بود...
امروز من از او دور خواهم شد تا آنجا که از تابش نگاه او در کسی یاچیزی پناه بگیرم ...
و او را برای کسانی رها خواهم کرد ...
که روح نگاه های او را هرگز در نخواهند یافت...
با دستهایی پر از خداحافظی های نیمه کاره کسی زیر پوست شهر می گرید ....
به صداقت یک دیوانه قسم ،عشق چیزی نیست جز سه حرف...
که در آخر هم این سه حرف می پوسد در میان برگهای دفتر خاطرات ما...
و تنها بغض و سکوت حرف آخر است که میشود ....
... یار همیشگی مان ..

دخترک از آشپزخانه
کبریت را کش رفت
دزدکی از نگاه همه در رفت
به کوچه آمد
موهای مشکی بلندش بال بال می زد
چوب کبریت را روشن کرد
برق شادی در چشمان تیره اش
شعله آتش در چشمان تیره اش
شیطنت کودکانه ...
شیطنت دخترانه در چشمان تیره اش
پسرک آرام و خجالتی
چشم به سوی دخترک چرخاند
دخترک لبخندی زیرکانه زد
پسرک رو به دخترک ایستاد
انگشت کوچکش را جلو برد
دخترک کبریتی دیگر آتش زد
شعله را به انگشت پسرک رساند
پسرک لبخندی معصومانه زد
انگشتش سوخت
دستش سوخت
پسرک سوخت
دود شد و به هوا رفت
و دخترک هیچ گاه نفهمید
پسرک می خواست انگشتش را بگیرد
تا با هم پرواز کنند

نمیدونم ازکجا شروع کنم قصه ای تلخ سادگی مو!

نمیدونم چرا قسمت میکنم روزهای خوب زندگی مو؟

چرا توی اول قصه همه دوستم میدارن!!

وسط قصه که میشه سربه سر من میزارن.

تا میخواد قصه تمام شه همه تنهام میزارن

میتونم مثل همه دو رنگ باشم دل نبازم. میتونم مثل همه یه عشق بادی بسازم.

که با یه نیش زبون بترک و خراب بشه...تا بیان جمعش کنن حباب دل سراب بشه...

میتونم بازی کنم با عشقو احساس کسی...میتونم درست کنم ترس دلو دلواپسی...

میتونم دروغ بگم تا خودمو شیرین کنم...میتونم پشت دلها قائم بشم کمین کنم...

ولی با این همه حرفها بازمن هم مثل ونهام...یه دروغ گومیشم همیشه ورده زبونها...

یه نفر پیدا بشه به من بگه چیکار کنم...؟؟با چه تیری و اونیکه دوستش دارم شکار کنم...!!؟؟

من باید از چی به فهمم چه کسی دوستم داره...!!؟

توی دنیا اصلا عشق واقعی وجود داره.......!!!!!!؟؟؟؟؟

روزها گذشت و گنجشك با خدا هيچ نگفت .

فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان اين گونه مي گفت '' . مي ايد ، من تنها گوشي هستم كه غصه هايش را مي شنود و يگانه قلبي ام كه دردهايش را در خود نگه مي دارد و سر انجام گنجشك روي شاخه اي از درخت دنيا نشست .

فرشتگان چشم به لبهايش دوختند ، گنجشك هيچ نگفت و خدا لب به سخن گشود : '' با من بگو از انچه سنگيني سينه توست .'' گنجشك گفت '' لانه كوچكي داشتم ، ارامگاه خستگي هايم بود و سرپناه بي كسي ام .

تو همان را هم از من گرفتي .

اين طوفان بي موقع چه بود ؟

چه مي خواستي از لانه محقرم كجاي دنيا را گرفته بود ؟

و سنگيني بغضي راه بر كلامش بست. سكوتي در عرش طنين انداز شد .

فرشتگان همه سر به زير انداختند.

خدا گفت '' ماري در راه لانه ات بود .

خواب بودي . باد را گفتم تا لانه ات را واژگون كند. انگاه تو از كمين مار پر گشودي . گنجشك خيره در خدايي خدا مانده بود.

خدا گفت '' و چه بسيار بلاها كه به واسطه محبتم از تو دور كردم و تو ندانسته به دشمني ام بر خاستي.

اشك در ديدگان گنجشك نشسته بود .